Prison Break staat terug op Netflix! Aangezien ik deze serie nog nooit had gezien, was het de ideale gelegenheid om hier verandering in te brengen. De serie is een kind van de Nillies en telt maar liefst vijf seizoenen en 90 afleveringen 🥴 Momenteel heb ik twee seizoenen bekeken, dat zijn 44 afleveringen van ongeveer een uur lang…
Prison Break is een serie die ik bekroon met de stempel ‘niet bekijken tijdens het eten’. Er gebeurt simpelweg te veel en je mag je ogen niet van het scherm weghalen. De kans dat je een achtervolging, moord of doordachte uitleg mist, is te groot.
Wat zich afspeelt in één aflevering van Prison Break zou in een hedendaagse serie in één seizoen plaatsvinden. Aan de ene kant vind ik dat de max. De spanning en actie blijft steeds op een hoog pitje. Aan de andere kant is dat soms vermoeiend. Na 37 plottwists valt de geloofwaardigheid soms wat weg en denk je luidop: “Mohow”.
Ook betrap ik mezelf dat ik mijn neus optrek, als een vorm van I am amused, door de flitsende en dramatische overgangen tussen de scènes. Meer jaren 2000 kan gewoonweg niet.
De personages in Prison Break, hoe ze zijn geschreven en hoe ze geportretteerd worden, zijn niet oscarwaardig. Michael Scofield, de hoofdrol die gespeeld wordt door Wentworth Miller, speelt een rationeel genie. Hij is het meesterbrein achter de acties in het eerste seizoen en bij elke tegenslag in seizoen 2 komt hij spontaan met een nieuw geniaal plan op de propper waar ikzelf minstens een maand lang over zou moeten nadenken.
De broer van Michael Scofield is Lincoln Burrows, gespeeld door Dominic Purcell. Hij is de brute force, no brains. Hoewel ik zijn personage overweldigend middelmatig vind, is het contrast tussen de broers een prima vertelmechanisme.
Dan hebben we nog drie bad cops die noemenswaardig zijn. Bellick (Wade Williams) en Alexander Mahone (William Fichtner) zijn badass slechteriken die relatief goede acteerprestaties neerzetten, zeker Alexander Mahone komt erg overtuigend over. Hun acties zijn over-the-top, maar hun motieven die leiden tot deze daden zijn goed onderbouwd. Paul Adelstein die Paul Kellerman speelt, is middelmatig op z’n best, maar zijn onzekerheid is fijn om te zien op het scherm.
Om aan het diversiteitsquota te voldoen (iets waar Prison Break de eerste twee seizoenen helaas niet aan voldoet), benoem ik ook graag de acteerprestaties van Sarah Wayne Callies, zij is Dr. Sara Tancredi in Prison Break, de oogappel van Michael Scofield. Alhoewel zij ook niet aan de middelmaat ontsnapt, is het wel fijn om toch één vrouw te zien gedurende een aflevering Prison Break van één uur lang…
Het komt er dus op neer dat alle personages net het niveau van ‘tekst op een A4’ overstijgen, maar toch zijn ze fun om naar te kijken. Allemaal dankzij het extravagant verhaal gericht op adrenaline.
De grote slechterik in Prison Break is niet een boze meneer of mevrouw, maar een volledig bedrijf die als dekmantel dient voor tal van illegale praktijken. De slechterik wordt vooral in het tweede seizoen sterker uitgewerkt, terwijl we in het eerste seizoen vooral worden warmgemaakt.
Ik was onder de indruk hoe diep de wortels van deze dekmantel gingen, tot bij de president van de Verenigde Staten. En in deze serie is dat een VROUW!
De vele creatieve manieren dat de organisatie doet om hun dekmantel staande te houden, zorgt weer voor een heel spannend dynamiek tussen de helden (die eigenlijk helemaal geen goede mensen zijn) en de volledige maatschappij (die eigenlijk ook helemaal niet goed is)!
De motieven van de personages evolueren steeds van ‘doen wat je moet doen’ naar ‘oh shit, ik heb gefaald en moet nu overleven’. Hierdoor veranderen ook steeds de banden die de personages onderling hebben met elkaar. Zoals Borat het zou zeggen: “Waa wa Wee wo!”
Is Prison Break een must watch? Ik raad het aan, zeker het eerste seizoen. Het tweede seizoen voegt heel veel toe aan het verhaal, maar blijft minder hard boeien. Door de vele plottwist verliest het wat geloofwaardigheid. Hou je van actie en adrenaline? Geef het dan een kans, het staat toch op Netflix!