Er zijn weinig series die de cultstatus van Lost overtreffen, maar ik tastte jarenlang in het duister. Ik was bezig met andere topseries te bekijken, waaronder The Leftovers, die andere creatie van schrijver Damon Lindelof. Wat ik voornamelijk heb opgevangen van Lost is dat het een topserie is, maar iets te langdradig. Het is tijd om te achterhalen of dit klopt! Daarvoor moet ik natuurlijk beginnen bij het begin. Nadat ik Prison Break moe werd, was het de beurt aan Lost.
“Op een onbewoond eiland zijn alle dagen fijn” klinkt het bij Kinderen voor Kinderen. Ik denk dat zij niet helemaal helder waren bij het schrijven van dat lied. Wakker worden op een prachtig strand onder een felle zon met brandende wrakstukken, mensen die schreeuwen en een vliegtuigmotor die last lijkt te hebben van astma, lijkt me verre van fijn…
Jack is de protagonist van het verhaal en zijn doktersinstincten kicken onmiddellijk in. In plaats van de schrammen op zijn gezicht eerst te verzorgen, haast hij zich om de anderen rondom te helpen. Jack is een héél goed mens. Door zijn heldendaden ontkiemt hij zich direct als leider van de groep onbekenden die toevallig allemaal op dezelfde vlucht zaten.
Als leider zorgt Jack ervoor dat de groep een team wordt, ook al heeft hij hier duidelijk geen ervaring in. Gelukkig biedt het eiland alles wat de mens nodig heeft om te overleven, waaronder een vliegtuigwrak waar ze eten en drinken van kunnen plunderen. Na de vliegtuigcrash komt iedereen tot rust en zijn ze ervan overtuigd dat er hulp onderweg is…
Tot er plots mechanische dinosaurusgeluiden uit de jungle komen, terwijl de bomen in de jungle worden platgetrappeld … eigenaardig, maar vooral iets waar je als mens je toch zorgen rond begint te maken.
Waar er een mannelijke protagonist is, is er uiteraard ook een vrouwelijke tegenspeelster die er niet onaardig uitziet. Deze keer geen Rose, maar wel Kate. Al snel vinden Jack en Kate elkaar en lijkt er een soort elektriciteit tussen hen te ontstaan. Beiden lijken op het eerste zicht erg rationele mensen, die alles op een rijtje hebben en sterk in hun schoenen staan. Maar aan de hand van hun achtergrondverhalen leer je hen beter kennen.
De ruwe bolsters hebben een gelaagde inhoud en zijn niet wie ze op het eerste zicht lijken. Ze hebben meer inhoud dan hun oppervlaktes doen blijken. Zo leer je ook de rest van de prachtige cast beter kennen, of toch een selectie van de meest interessante personages. Elke aflevering staat er iemand anders centraal.
Zo is er Charlie, die je misschien wel kent als Merry van Lord of The Rings, die bassist is van de band Drive Shaft en te kampen heeft met zijn eigen spoken. Of Locke, die op het eerste zicht heel vreemd lijkt omdat hij een koffer met messen bij zich had op het vliegtuig … en uiteindelijk blijkt hij ook wel echt een rare kwibus te zijn. Maar door zijn achtergrond leef je met hem mee en wordt duidelijk waarom hij zo’n goede jager is … en welk mirakel hij heeft meegemaakt.
Ik houd de beschrijvingen vaag, omdat ik ze niet wil spoilen. De personages leren kennen is zowat 80% van de fun in het eerste seizoen. Wat hierbij zeker helpt zijn de acteerprestaties van de cast. Hoewel niet iedereen een even Oscarwaardige performance brengt, zijn er toch enkele sterke uitblinkers. Waaronder Terry O’Quinn die John Locke speelt. De grootste sterkte is hoe goed de personages zijn geschreven en hoe hun dynamieken steeds veranderen.
De andere 20% van de fun is weggelegd voor het eiland, dat veel mysteries verbergt.
Een woord die ik intussen al meerdere keren heb gebruikt is mysterie. Wat bedoel ik daar juist mee? Zelf ben ik grote fan van mysterie dat horror met zich meebrengt, waarmee ik bedoel: je bent bang van het onbekende, van wat je niet ziet, van wat je niet begrijpt en juist zo graag wilt begrijpen … Ik zocht naar een video die het goed beschreef en vond deze video: How to make your writing suspenseful – Victoria Smith
Zoals ik hierboven al zei: het eiland verbergt veel mysteries. In seizoen één wordt het mysterie niet uitgelegd. De personages proberen antwoorden te vinden op de onverklaarbare gebeurtenissen. Je leest het goed, ze proberen het. Hierdoor kan Lost voor de faint of heart onder ons soms wat eng worden. Persoonlijk vind ik niet dat het ooit echt horror wordt.
Naast de mysterie van het eiland, zijn er ook de mysteries van de personages. Een bende van meer dan 30 mensen … Kan je wel iedereen zomaar vertrouwen? Is het wel oké om je ware kleuren te tonen? Op deze manier is er een goed onderbouwde en interessante dynamiek tussen de personages. Hierdoor lijkt de serie soms meer op een thriller.
Aan de hand van de achtergrondverhalen weet jij als kijker soms meer dan de personages. Soms weet je ook bepaalde zaken nog niet, waardoor je later in het seizoen een Ureka gevoel krijgt.
Wat ik sterk vind aan het eerste seizoen van Lost is dat het een soort luchtigheid behoudt. Gezien de behoorlijk fucked up situatie de personages en hun gelaagde achtergronden, blijft de serie erg verteerbaar. Het feit dat niet alles uitgelegd wordt, helpt hier enorm bij. De dingen zijn zoals ze zijn en voor de rest gebeurt zoals het gebeurt.
Ben ik nu te lovend over deze serie? Ik kan Lost niet anders dan aanraden als je Netflix hebt. Het eerste seizoen is met zijn 25 afleveringen goed voor bijna 17 uur aan topentertainment. *Kraakt vingers* en nu tijd voor seizoen twee.
